martes, 30 de enero de 2018

HOJARASCA

Quiero contarte una cosa. No es algo que haya inventado a través del tiempo, ni que haya creado lenta o apresuradamente. Simplemente nace y muere con uno. Es un sentimiento.
No sé lo que es el odio. Nunca he odiado a nadie. Quizá me he sentido odiada, me he enfadado, he dicho o hecho palabras hirientes y heridas sangrantes. Me he defendido de ofensas con más ofensas. He luchado por causas perdidas hasta dejar mi dignidad a ras del suelo. Pero odiar o envidiar...jamás.
Supongo que el poder adquirido de una nueva y desconocida faceta me hace hoy contarte...mi secreto.
Tampoco conocía al egoísmo. Se me presentó de repente, cuando intentaba reconstruir los pedacitos de frágil cristal, a través de la empatía y la resiliencia, de un interior roto y destruído: el mío.
Me asusté, tremendamente. Díficil pasar de darlo todo a no dar nada. Díficil cuando nunca lo has hecho. Cuando siempre has pensado en los demás, dejándote para el final. Muriendo en vida, para no lastimar. Encadenándote a quimeras, anclada en puertos, negándote a realizar esa travesía que tanto ansiabas.
Pasar del: voy a hacerlo porque me lo piden, al no voy a hacerlo porque no es lógico. Razonar egoístamente respecto a tus obligaciones como hija, como madre, como amiga...después de pisar el suelo más abajo todavía, me ha llevado a tener paz. 
No miro el reloj, no estoy pendiente del móvil, invierto el tiempo en mi y hago lo que yo necesito, no lo que necesitan los demás.
Sigo sin sentir odio. Pero sí dolor y pena. Me pregunto cómo tiene que ser el tamaño de una ofensa para que aparezca esa sombra negra. 
Es como un río lleno de ramas viejas y muertas? El agua sigue corriendo, sigue su curso imperturbable pero en lo más profundo de su cauce...sólo hay lodo, mientras en su superficie los árboles de sus orillas dejan caer sus ramas, su triste hojarasca, visión que rompe la belleza extrema de un hermoso atardecer.

lunes, 29 de enero de 2018

LUCIÉRNAGAS

Golpes ligeros suenan
en los cristales rotos
de mis ventanas.
Despierto, me estremezco.
Pesadilla repetida
de otra noche oscura.
Duermevela constante
sin alas de mariposas,
con luciérnagas brillantes,
gusanos de luces
que no generan calor.
Tomo aire, inspiro,
y lo expulso lentamente.
Una, dos, tres...
Vuelve la calma, vuelve
la cordura, el descanso.
Abrazo el sueño, ya sereno,
me dejo llevar por su sendero
limpio de pedruscos
rotos en mil pedazos.
Amanece dentro
y fuera de mi. Dime,
corazón ardiente,
por qué vuelves a mi?
Porque yo...dulce niña,
yo...nunca me fui...




domingo, 28 de enero de 2018

AGRADECIMIENTO

Esta mañana al entrar en mi blog me he encontrado con una grata sorpresa: 40 lecturas de mi microrelato para el homenaje a Manuel María desde ayer noche y 21.727 visitas contabilizadas a día de hoy.
GRACIAS!!! Intensas e inmensas gracias a todos. Sobre todo a quien me animó a crear este blog y a plasmar en versos y en relatos pequeñas, pero no por ello menos intensas, historias. Tenía tantas dudas, tanto miedo al ridículo, al rechazo, a crear algo que a nadie interesara.
Hoy por hoy, y aceptando que siempre hay quien entra por curiosidad y ni lo lee, que siempre habrá quien lo lea y se ría de esta pobre tonta que sólo escribe chorradas, que diga si dedicara su vida a arreglar desmadres...o sea, críticas destructivas, estoy feliz.
No sé si escribo bien o mal, las cifras demuestran que no debo ser de las peores. No soy prepotente, pero sí agradecida. No soy perfecta, pero dentro de mis imperfecciones no se encuenta la de no ser agradecida.
Por eso, este GRACIAS en mayúsculas. Siempre y por siempre!!
Seguiré plasmando historias y, algún día, cumpliré mi sueño de editarlas. Va por vosotros...

@Mina (28-01-2018)


sábado, 27 de enero de 2018

AMAÑECIA

Éste é o microrelato co que, humildemente, participei no Libro Colectivo de Homenaxe a Manuel María. Editado pola Diputación de Lugo para o seu día das Letras Galegas 2016. Un honor formar parte desta magnífica obra. Premonitorio????? A saber...


Paseniño o coche deslizábase pola estrada nunha noite escura e tenebrosa. Amodo pero sen pausa, facía o seu percorrido, mentres os soños do seu único pasaxeiro quedaban nunha vila morta e a soidade ficaba como única acompañante.
Fumando, vendo como en cada calada de fume expulsado, marchaban tamén os seus sentimentos. Baleiro de ilusión, cheo de penas. Choraba.
En cada bágoa que escorregaba polo seu rostro, arrastraba os últimos vestixios da súa estancia naquela casa. Anos da súa vida compartida con quen máis quixo. Deus!!! Que foi aquilo que fixo tan mal? Que puido acontecer para rematar co sorriso dun anxo, dunha deusa, dunha fermosa princesa?
Non era quen de recordar. Non podía pensar. Tremaba.
Escoitaba unha voz… unha melodiosa voz. Só estaba na súa cabeza. Un poema, uns versos que a súa nai lle recitara moitas veces de neno. Dicíalle que eran dun poeta da terra, dun labrego con algo de poeta, da alma dun pobo.
“Sen metafísica poética digo o meu mensaxe:
vivide.
Sen berros que cheguen as entrañas:
vivide. Vivir sempre.
Vivir agora, denantes e despois”
Así o quería facer. Quería vivir, sen máis. Deixar atrás todo o pasado. E seguir até onde o levase o destino. Vivir sempre. Mesmo cando se está a morrer de pena e de tristura. Pouco a pouco, deixarse levar…A noite non é eterna, a escuridade non é para sempre. Os recordos permanecen, máis as ausencias adormecen as almas e calman a dor .
Amañecía…E ao lonxe volvía a vida…

Mina.

jueves, 25 de enero de 2018

SOY POESIA

Suelen decir los poetas
que es la locura extrema
quien produce los versos
mejores. La oscura noche,
los más melodiosos, cual
sintonía de notas acordes.
Dicen que el claro día,
el sol, el vuelo de un ave,
crean estrofas que riman
o, simplemente, suenan.
No soy poeta, 
soy mi locura extrema. 
Me gusta la noche oscura,
vibro con el día, el sol,
me emociona el vuelo
indeciso de un pajarillo
al salir de su nido
por primera vez. 
Adoro la puesta de sol,
el amanecer junto al mar,
la luna llena, la estrella polar.
No soy poeta...
Soy poesía...


lunes, 22 de enero de 2018

AMANECE

Un sonido alto, pero agradable, la hizo estremecer y abrir los ojos. La alarma, con su canción favorita, insistía en que las horas de sueño habían rematado. La pereza, en que cinco minutos más y te levantas...
No era día para perezas. Su mano encendió la lámpara y apagó las notas. Saltó de su cama e intentó que sus pies la sostuvieran y la llevaran hasta la cocina. Café...el remedio infalible contra quien quería quedarse instalado en su piel. Ducha con el agua tan caliente que casi quemaba su desnudo cuerpo y unos últimos chorros fríos para que su sangre volviese a circular normalmente. Conseguido. Estaba despierta.
Eligió con cuidado su ropa. Nada fuera de lo común. Sencilla pero con un toque juvenil. Simplemente porque así se sentía. Secó su cabello y lavó su cara con agua fría. Ni maquillaje ni sombra de ojos. Pequeños surcos alrededor de sus labios demostraban que los años pasaban. Aceptarlos y vivirlos es lo que queda. 
Se llevó sus dedos a su boca y los besó delante del espejo. Repartió esos besos por su rostro: Me quiero!! Gesto que todas las mañanas repetía. Ese era su único maquillaje y no tapaba imperfecciones, realzaba su confianza y su fuerza.
Estaba lista para salir a comerse el mundo. A ponerse de sombrero el modelo que más le gustase. La calle le recordó que aún era invierno. El gélido aire golpeó sobre sus ojos y le hizo caer lágrimas. Siempre lo mismo...empeñado también en hacerle parecer infeliz.
Subir al coche, encender la radio y comenzar un nuevo viaje escogido durante la noche. Ya no iba con rumbo incierto. Planeaba cada día y lo vivía intensamente.
Ya no oía murmullos a sus espaldas ni notaba miradas furtivas...seguramente los seguía habiendo pero era inmune a ellos. Mirada al frente, cabeza alta  y pisadas fuertes. Mejor que hablen de una, aunque sea mal, eso es que estoy viva...se decía siempre.
Hoy su destino, era el mar. Esa playa solitaria que casi no pisaba en verano pero a la que no dejaba de visitar en invierno. Cuanto más fuerte era el oleaje más lo disfrutaba. Pasear por la arena mojada por su orilla y permitir que el agua salada la salpicase.
Necesitaba tan poco para ser feliz. Gastaba cada nuevo amanecer en ella misma, cada segundo, minuto, hora y día en pequeñas cosas que al llegar la noche, su noche, le permitían soñar. Sus sueños ya no le daban miedo. Y se dejaba ir por donde ellos la llevaban.
Eso, mis queridos lectores, se llama vivir!!!

viernes, 19 de enero de 2018

MIRA LA NOCHE

Lo ves? Pon tus ojos
en la dirección correcta.
Mira hacia el cielo,
en una noche estrellada.
Fija tu mirada lejos,
allí, en aquel punto. 
Aún no lo ves?
Entonces mira
un poco más lejos.
Deja tu mente en blanco
y permite pensar a tu alma.
Ahora ya lo ves?
Dime que se siente
al descubrirlo,
dime porqué tiemblas,
dime porqué ese punto
lejano, tu destino,
llena de frío hielo
todo tu cuerpo.
Sabes? Cálido aliento
sale de mi boca
para calentarlo.
Abrazos callados,
gemidos desnudos.
Yo, lo veo...

jueves, 18 de enero de 2018

DESPIERTA

Empiezas un camino desconocido, en tu mente sólo tienes un objetivo: perderte. Dejarte llevar por lo que siempre has amado, por las pequeñas cosas que has disfrutado, quererte y sentir, de nuevo, que estás despierta.
No llevas un destino fijo, simplemente conduces y si algo llama tu atención paras. Hay tanto para descubrir...
Cuando inicias este viaje es que has tocado fondo y ya no eres capaz ni de apreciar las cosas bellas. Pierdes la confianza, en los demás y en tí misma. Analizas y sopesas lo que has dado y lo que has recibido. Lo que has luchado y lo que has perdido, dejándote el alma hecha jirones. Te sientes débil, inútil e incapaz, sin fuerzas. A merced de un viento que te empuja hacia el abismo.
Días de lucha contigo misma. Asfixiándote. Queriendo darlo todo, queriendo despertar...pero el letargo continúa...Creo que se llama duelo. Y no hay duelo más doloroso que el que se lleva por tu paz interior.
Lloras, a veces, en silencio, otras, las más, dejando que tus lágrimas aneguen tu rostro, llegando incluso a tocar tus pies. Y, ésas son, precisamente, las que empiezan a lavar heridas y ayudan a cicatrizar. Las cicatrices permanecen, pero al mismo tiempo...curan.
Y tomas decisiones. En las que sólo estás tú y lo que quieras que te acompañe. En las que nadie ni nada pueda llevarte. En lo más profundo dejas odios y, sobre todo, orgullos. A cambio, adquieres algo que nunca has poseído: egoísmo.
Y nadie va a entenderte. Has aprendido a decir "no". Has aprendido a que lo único importante es tu paz mental. Has aprendido a que sólo tú, nadie más, eres capaz de manejar esos pocos días que la muerte nos regala cuando nacemos. Que son pocos y que hay que vivirlos a tope, pero para ti.
Y estás lista para viajar. Para descubrirte, para despertar.
Haciendo kilómetros, conduciendo y escuchando música, vas rodando y rodando. Y, de repente...la ves!!! Ves una puesta de Sol y tu mente hace click. Porque vuelves a apreciar su belleza y te paras, donde quieras que estés, para hacer una foto o dos, tres incluso. Y eres capaz de captar, de nuevo, su belleza.
Has vuelto. Has despertado. Has cambiado. Estás despierta!!!



lunes, 15 de enero de 2018

QUISIERA SER...

A veces envidio
a ese robot inerme
que sólo obedece,
que ni duerme
ni sueña, ni ama
ni aconseja.

A esa máquina
sin alma, 
con un chip programado
por una mente humana. 
Corazón de metal
y cerebro de cables
de colores, muertos.

Eso, quisiera ser yo...

domingo, 14 de enero de 2018

SAL CON SAL

Te acepto, oscuridad,
desde esta ventana al mar.
Acepto tu manto negro,
acepto tu salada sed.
Devuelvo al mar
lo que es del mar,
dejo que las olas
se lleven un reflejo,
una sombra, un te quiero
oscuro, un beso
equivocado, una caricia
tenue, un adiós
doloroso. Te acepto,
libre pensamiento
que has dejado caer
lágrimas en mi rostro.
Uno sal con sal,
salitre que se perderá
en tu inmensidad.
Deja que mi mirada
se vuelva oscura,
deja que pierda
ese brillo que amabas.
Te acepto, triste
atardecer. Te devuelvo
millones de letras,
de poemas, de canciones.
Sal, agua, olas,
y un millón de estrellas.
Grandes dádivas que
no quebrantan peñas,
regalos sin retorno,
juegos sin albedrío,
que el ancho mar
algún día dejará
posados en la orilla,
cuando una ola traviesa
se deje morir en las
cálidas arenas...










sábado, 13 de enero de 2018

QUERIDO LECTOR

Sí, escribo historias. Pienso en poesía. Vivo sueños plasmados en páginas blancas. Lleno espacios. Divido y resto odios y rencores. Pongo comas, puntos suspensivos o puntos finales, dejando cuentos a medias o, simplemente, esperando que alguien lo haga por mi.
Sí, soy escritora. Plasmo sentimientos con los pinceles de mis manos. Creo esculturas con el barro que voy apartando de la lluvia que cae en mi tierra inútil. Decoro interiores con amplios ventanales desde los que puedo ver el mar. Coso palabras, bordo con hilos de oro adornos, figuras fantasmagóricas e incluso muertos vivientes. 
Sí, tú me lees. Quizás sin entender metáforas ni la esencia de mis versos o mis relatos. Quizás creyendo entenderlo todo, para darte cuenta que el final ni te llena ni te aporta nada. Quizás entendiendo todo para entenderme a mi. 
Sí, mi querido lector, mi querida lectora. A veces, nada es más real que lo que aquí lees. A veces, nada es real. A veces, se desnuda el alma y, muchas más, se viste con prendas prestadas de fantasías irreales.
De ti depende como lo leas, de ti depende donde pongas las comas o los puntos cuando recorras mis líneas con tus ojos. De ti depende como vivas la sensación que te produzca un poema. Los recuerdos o los odios que hagan que se llene tu corazón. Incluso los celos. Incluso el perdón. Incluso, porqué no, el orgullo, la prepotencia o la más triste soledad.
Querido lector: yo sólo escribo. No para uno ni para dos, si no para todos. Hombres y mujeres que os acercáis intentando buscar un poco de compañía, en algo tan hermoso o tan frío como unos versos de amor o un relato de ingratitud. 
Sí, escribo historias. Simplemente historias. 
Gracias, por darle vuestra propia imaginación, por hacer que cada una de mis pequeñas obras puedan llegar a sanar almas heridas o a alegrar corazones enamorados.

jueves, 11 de enero de 2018

EN NOMBRE DE TODO O DE NADA

Amo mi soledad,
disfruto todos los instantes,
llore, cante, ría o sueñe,
tengo algo que jamás
dejaré que se vaya. 
Mi libertad. 
Yo escojo, yo elijo,
yo voy y vengo.
Yo no explico,decido.
Nada me condiciona,
si quiero amar, amo,
si quiero odiar, odio,
si quiero bailar, bailo,
si quiero correr, corro.
Las noches se hacen largas,
sí, a veces, eternas.
Mi almohada me abraza
o acepta mi abrazo angustioso.
Nos debemos una a la otra, 
acoge mis lágrimas
o mis dulces sueños. 
Escoge, para mí,
las mejores palabras...
charlas interminables
hasta que me susurra
una canción de amor.
Los días me acompañan
sin preguntas, sin horas pactadas,
pero con respuestas vivas.
Me equivoco, rectifico,
me enfado, discuto conmigo misma,
acierto, me premio...
Ahora entiendo
por qué no encajo en ningún sitio.
Porque nadie es dueño de nadie
en nombre de todo o de nada,
porque me reservo el derecho
de sentir lo que me da la gana,
porque el sabio puede caminar sólo,
el débil siempre en manada. 
Mi soledad y yo hacemos
mover cimientos,
construímos hogares
y recitamos poemas,
poemas de poetas muertos.
Recogemos los pedazos
de los muros derrumbados,
reconstruyéndonos,
y, si tenemos que empezar
de nuevo, de cero...
más fuerte lo haremos...


miércoles, 10 de enero de 2018

SILUETAS

Se está escondiendo el Sol. La Luna pide paso y el zorro se va acercando, lentamente. Pisadas casi silenciosas, sólo escuchadas por aquellos que tienen su misma astucia. Su viaje es siempre el mismo, sus artimañas iguales y sus deseos desconocidos para los que nunca están alerta.
Pero hoy no viene solo. Detrás y pisando sus huellas, más despacio, se acerca un zorro sabio. Lleva un tiempo observando, analizando y sopesando las acciones de quien va delante....Dura lucha entre dos contrincantes iguales? No, no son iguales.
El primero se cree astuto...el que le sigue, lo es. El primero se cree invencible...el que le sigue tiene la experiencia de guerras ganadas en silencio. El primero se deja ver, enseña o pretende enseñar sus garras taimadamente...el segundo, no tiene nada que perder y va de frente. 
La Luna, expectante, ve como avanzan las dos siluetas entre las sombras de un sendero que muere en algún lado. Se ríe, porque ella sabe. Sí, ella lo sabe todo sobre ellos. Vive en un lugar privilegiado, desde donde proyecta la luz que le roba al Sol. Es ladrona y astuta por naturaleza. Nace, mengua, crece y se hace hermosa. Y aprende que las verdaderas intenciones no necesitan de astucias ni mucho menos de artimañas. Ella no las usa. Ella es así. Algo prepotente cuando consigue llenarse de toda la luz robada, pero humilde porque sabe el tiempo efímero que disfrutará su victoria. 
Las siluetas siguen avanzando. Una se esconde tras cada árbol que aparece en su ruta, para no ser vista y rumia venganzas, odios y desconfianzas. Otra avanza sin ocultarse, se para sólo cuando se acerca demasiado. Ya ha lidiado con alguien así. Ya sabe el arte de la callada lucha.
Siluetas...El objetivo está cerca. 
El zorro primero fija su mirada y grita, el segundo se para y calla.
El zorro se abalanza sin pensarlo...le pueden más los intereses que el corazón. El otro espera paciente a que la víctima sea aniquilada. Y, entonces...actúa; no contra la víctima,no. Pelea contra su especie. Mientras, la víctima asiste en silencio a esa lucha a muerte. 
Las siluetas se convierten en una sola. Sólo hay un vencedor. El que tiene paciencia, el que no pierde los nervios o, si los ha perdido, también ha aprendido a templarlos...el segundo zorro...
Y la Luna? Qué hace mientras tanto? 
Borra su luz y extiende su negro manto para que la silueta de la víctima desaparezca, para que cuando el nuevo día llegue, su alma permanezca limpia en un mundo lleno de odio, rencores y falsas ilusiones....

lunes, 8 de enero de 2018

CUENTOS

Dime, niña, qué prefieres?
Un cuento de hadas
con color de rosas,
o una serie de terror
con sangre escrita
en paredes húmedas
y sucias palabras de odio?
Dime, niña, qué eliges?
Que te cuente que
el príncipe despertó
a la Bella Durmiente
o que el sádico y viejo
asesino en serie
decapitó a jovenes
inmaduras e ingenuas,
faltas de valentía?
Al fin y al cabo,
eso es la vida de las mujeres.
Amor y odio,
novela rosa y muerte.
Dime, niña, qué quieres?
Ser sumisa hasta
que no puedas más
o ser valiente para luchar.
No te escondas,
no seas invisible,
no te pongas corazas
para menguar tus odios.
Sé valiente, atrévete...
Porque la mayor cobardía
en esta condenada vida,
es querer ser fuerte,
es negar el miedo,
es no aceptar que los días
ni son siempre de rosas,
ni siempre de amargos vinos.
Dime, niña, qué decides???












martes, 2 de enero de 2018

MI INSPIRACION

Odio no tener inspiración.
Necesito escribir
y no sé dónde está.
Quizá perdida en mi 
desastre emocional
o, simplemente, escondida
y avergonzada de ser mía.
Y la llamo desesperadamente
esperando escuchar
una simple palabra,
ver una imagen
que me recuerde
un sentimiento. 
No importa si es de pena,
de gloria, de guerra
o de paz, una nube,
una flor o el reflejo del mar.
Pero está pasando de mí.
Altanera, soberbia,
hoy se cree, y no lo es,
superior a mi mente
y a mi misma.
Te encontraré, lo sabes.
Hundida o volando,
con picos subiendo hoy
y mañana bajando.
Iré desgranando pétalos
donde tú sólo quieres
silencios. Y nacerán flores
donde tú sólo quieres
maltrechos rastrojos
de miserias secas.
Poesía es aquello
que sale de lo más profundo,
del rincón más escondido
de un alma herida.
Rincón en el que, tú...mi inspiración,
nunca quisiste quedarte...




lunes, 1 de enero de 2018

PETICIONES

LISTA DE MIS PETICIONES A LOS MAGOS DE ORIENTE...(Faltan algunas...) Mis derechos y, por supuesto, mis obligaciones...

Derecho a expresarme. Obligación de ser siempre sincera.
Derecho a quererme. Obligación de cuidarme.
Derecho a decir "NO". Obligación de no sentirme culpable.
Derecho a ser libre. Obligación de actuar y ser feliz.
Derecho a no ser sumisa. Obligación de no someter a nadie.
Derecho a elegir. Obligación de estar para los que me quieren.
Derecho a cometer errores. Obligación de aprender de ellos.
Derecho a ser siempre " yo misma". Obligación de rectificar cuando dejo de serlo.
Derecho a dar lo mejor de mi. Obligación de reencontrarme.
Derecho a sonreír. Obligación de llorar cuando el alma lo necesita.
Derecho a seguir teniendo "magia". Obligación de buscarla de nuevo, al perderla...